သူတို႔အသိက အကုန္လံုးကို တခါတည္း လက္စေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမွာက္လဲက်သြားတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို တေယာက္ခ်င္း ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ ေသမေသ စစ္ေဆးၾကပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အဖိုးသွ်င္က ၾကမ္းခင္းေပၚ ဖိတ္က်ေနတဲ့ ေသြးေတြကို လက္နဲ႔ သဲ့ယူၿပီး ကိုယ္ေပၚ သုတ္လိမ္းၿပီးေတာ့ အသက္ေအာင့္ ခႏၶာ မလႈပ္ပဲ ဘုရားစာေတြ အသံတိတ္ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ရတယ္လို႔ အဖိုးသွ်င္ကို ပါပါကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္"
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးရစဥ္က ဝန္ႀကီးေဟာင္း ဦးဗဂ်မ္း၏ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ရက္ကား ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ျဖစ္၍ ေန႔ကား စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါက ကြၽန္ေတာ္သည္ လမ္းပန္းအေဆာက္ အအုံႏွင့္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးဌာနကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ရာ ထုိဌာန၏ အတြင္းဝန္မွာ အုိင္-စီ-အက္စ္ ဦးအုန္းျဖစ္၍ ဒုတိယအတြင္းဝန္မွာ အုိင္-စီ-အက္စ္ ဦးခ်မ္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အမွတ္ (၈)၊ ကိုယ့္မင္း ကိုယ့္ခ်င္းလမ္း၊ ဗ-လ-စ ဌာန တြင္ ေနထုိင္လ်က္ရွိရာ ဟသၤာတခ႐ိုင္သို႔ ခရီးထြက္ခဲ့သည္မွအျပန္ အေအးမိ၍ အနည္းငယ္ ဖ်ားလ်က္ရွိ၏။
ထုိေန႔တြင္ ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝး က်င္းပမည္ ျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အေၾကာင္းထူးသာ မရွိခဲ့လွ်င္ ထုိအစည္းအေဝးသို႔ တက္ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုေန႔ က်င္းပမည့္ ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ ေျပာျပသင့္ေသာ သတင္းထူးတခု ကို ကြၽန္ေတာ္ ရရွိထား၏။ သတင္းထူးပံုမွာ စစ္တပ္မွ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္ စက္ေသနတ္ (ဘရင္းဂန္း) (အလက္ ၂ဝဝ) ထုတ္ယူသြားသူမွာ ဦးေစာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုသုိ႔ ထုတ္ယူစဥ္က ဦးေစာသည္ ရွမ္းေဘာင္းဘီ၊ မ်က္မွန္နက္၊ ဆြယ္တာ လက္ျပတ္ႏွင့္ျဖစ္၍ ထုတ္ယူသြားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေရွ႕ခန္း ကားေမာင္းသူ၏ေဘးတြင္ ထုိင္လ်က္ပါေၾကာင္းမ်ားအျပင္ ဦးေစာတုိ႔ လူစုသည္ ကုဒီတား (ေခၚ) 'လက္နက္ျဖင့္ အာဏာသိမ္းယူရန္' ႀကံစည္လ်က္ ရွိၾကေၾကာင္းတုိ႔ကို သတင္းရရွိထား၏။ သို႔ေသာ္ သတ္ျဖတ္သည္အထိ အႀကံပက္စက္ၾကမည္ ဟူ၍ကား ထိုအခါက ကြၽန္ေတာ္ လံုးဝမေတြးေတာ ခဲ့မိေပ။
ရရွိထားေသာ သတင္းထူးကို ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပလုိသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေနမေကာင္းလ်က္ႏွင့္ပင္ အဝတ္ထူထူ အထပ္ထပ္ဝတ္၍ အစည္း အေဝးသို႔ သြား၏။
အစည္းအေဝး က်င္းပမည့္ေနရာသည္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုး၊ အလယ္ထပ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ံုးခန္းတြင္ ျဖစ္၍ စမည့္အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၁ဝ နာရီ ျဖစ္၏။
အစည္းအေဝးမစမီ မိနစ္အနည္းငယ္ခန္႔ အလိုတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ အစည္းအေဝးခန္းဝတြင္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္ ဆံုမိၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ အတူဝင္သြားၾက၏။ ထိုေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဝတ္ေနက် စစ္ဝတ္စစ္စား မဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား အရပ္ဝတ္အရပ္စားႏွင့္ လာ၏။ ေရႊဖလားေရာင္ ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္၊ ပိုးအက်ႌတို႔ႏွင့္ ျဖစ္၍ ဆံပင္မွာလည္း ခါတုိင္းကဲ့သို႔ စုတ္ဖြာဖြာႀကီး မဟုတ္ဘဲ ညႇပ္ၿပီးစျဖစ္၍ သပ္ရပ္၏။
'ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီလုိေတာ့ အေခ်ာႀကီးပဲ...' ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေျပာင္၍ ေျပာလုိက္၏။ 'ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးရင္ စစ္သားစိတ္ ေဖ်ာက္ၿပီး အရပ္သားစိတ္ ေမြးျမဴၾကဖို႔ အေရးႀကီးတယ္' ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျပန္ေျပာ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အခန္းမွာ အေတာ္က်ယ္၍ မ်က္ႏွာစာတြင္ လူဝင္တံခါးႀကီး သံုးေပါက္၊ လက္ယာဘက္ေဘးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အတြင္းေရး အတြင္းဝန္ ဗိုလ္ထြန္းလွ၏ အခန္းသို႔ ကူးေသာ တံခါး၊ လက္ဝဲဘက္ ေဘးတြင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္းဝန္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းသို႔ ကူးေသာ တံခါးသည္လည္းေကာင္း ရွိၿပီးလွ်င္ အခန္း၏ ေက်ာဘက္တြင္ ျပတင္းေပါက္ သံုးခု ရွိ၏။ အခန္းတြင္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္စားပြဲရွိ၍ ၄င္းအခန္း၏ ေတာင္ဘက္နံရံတြင္ ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးစားပြဲ ရွိ၏။
ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးစားပြဲသည္ စားပြဲရွည္ သံုးခုကို ေထာင့္ခ်ဳိးဂငယ္ပံု သံုးဖက္ပိတ္ တဖက္ဖြင့္ ဆက္၍ထား၏။ ထိပ္စားပြဲသည္ ၁ဝ ေပ ခန္႔ရွည္၍ သံုးေပခန္႔ က်ယ္၏။ ထုိ ထိပ္စားပြဲ၏ အစြန္း တဖက္တခ်က္တြင္ ယွဥ္၍ ေဒါင္လုိက္ ဆက္ထားေသာ စားပဲြမ်ားမွာ ၁၈ ေပခန္႔ ရွည္၍ သံုးေပခန္႔ က်ယ္၏။
ထိပ္စားပြဲ၏အလယ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထိုင္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ လက္ဝဲဘက္တြင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္းဝန္ ဦးေရႊေဘာ္ ထိုင္၏။ လက္ယာဘက္နံေဘးရွိ စားပြဲရွည္ တြင္ သခင္ျမ၊ ဦးဘခ်ဳိ၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘဝင္း၊ မန္းဘခိုင္တုိ႔ တေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ယွဥ္၍ ထုိင္ၾက၏။ ထိပ္စားပြဲ၏ လက္ဝဲဘက္နံေဘးရွိ စားပြဲရွည္တြင္ ကြၽန္ေတာ္၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ၊ မုိင္းပြန္ ေစာ္ဘြားႀကီးတုိ႔ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ယွဥ္၍ ထုိင္ၾက၏။
အစည္းအေဝးသည္ ခ်ိန္းထားသည့္အတုိင္း ၁ဝ နာရီမွာ အခ်ိန္မွန္ စ၏။ အစဥ္အလာအတိုင္း အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ား စဥ္းစားေသာအခါ သက္ဆုိင္ရာဌာန အတြင္းဝန္သည္ လုိအပ္က လာေရာက္၍ ရွင္းလင္း ေျပာျပရ၏။ ထိုေန႔က ကိစၥအခ်ဳိ႕ စဥ္းစားၿပီးသည့္ေနာက္ ၁ဝ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ စဥ္းစားရန္ အလွည့္က်သျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာဌာန၏ ဒုတိယအတြင္းဝန္ျဖစ္ေသာ အုိင္-စီ-အက္စ္ ဦးအုန္းေမာင္သည္ အစည္းအေဝးခန္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး လက္ယာဘက္ စားပြဲထိပ္ သခင္ျမ၏အနီး၌ ကပ္လ်က္ ထုိင္၏။
ဦးအုန္းေမာင္ ေရာက္ရွိၿပီး ႏွစ္မိနစ္၊ သံုးမိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ အစည္းအေဝး ခန္းမႀကီး၏ မ်က္ႏွာစာရွိ တံခါး သံုးေပါက္အနက္ ေျမာက္ဘက္ဆံုး တံခါးေပါက္ကို တြန္း၍ ဖြင့္ၿပီးလွ်င္ စစ္ဝတ္စံု ဝတ္ထားေသာ လူေလး ယငါးေယာက္သည္ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္း စသည့္ ေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္၍ အစည္းအေဝး ခန္းမအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ လာၾက၏။ ထုိအခါက ကြၽန္ေတာ္သည္ သူတို႔ ဝင္လာသည့္ တံခါးကို မ်က္ႏွာမူ၍ ထိုင္ေနသျဖင့္ ဝင္လာသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ေကာင္းစြာ သတိျပဳမိ၏။
ဝင္လာသူမ်ားသည္ တပ္မေတာ္၏ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ဆင္လာၾက သျဖင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ား ျဖစ္သည္ဟုပင္ ထင္မိ၏။ သူတို႔သည္ အလြန္အေရးႀကီး၍ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚေသာ ကိစၥတခုခုကို ဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးသို႔ အစီရင္ခံလုိသျဖင့္ လာၾကသည္ဟု ေတြးမိ၏။ နားမလည္ေသး ႐ိုင္းေသးသျဖင့္သာ တေယာက္တည္း မလာဘဲ လူအမ်ားစု၍ လာျခင္း၊ ေသနတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္လာျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု တဆက္တည္း ေတြးကာ ေနာက္ေနာင္ ဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးသို႔ ကိစၥရွိ၍ လာေရာက္လွ်င္ တပ္မေတာ္သားတဦးသည္ လက္နက္ကို အျပင္မွာ ထားခဲ့ရန္ႏွင့္ တေယာက္တည္း လာရန္ အမိန္႔ထုတ္ထားပါ ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား ေျပာမည္ဟူ၍ပင္ စဥ္းစားမိ၏။
ဝင္လာသူ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္ တို႔သည္ အစည္းအေဝး စားပြဲႀကီး၏ စားပြဲသံုးခု အနီး (ဂ၊ ငယ္) ဝမ္းဗိုက္၏ အဝင္ဝသို႔ လာ၍ သံုးေယာက္ခန္႔ ေရွ႕ေနာက္ စီကာ ရပ္ၿပီးလွ်င္ ေရွ႕ဆံုးမွ ဝင္လာသူသည္ 'ဟိတ္' ဟု အသံက်ယ္စြာ တခြန္း ေအာ္လိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ေတာ္မီဂန္းႏွင့္ စ၍ပစ္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မတ္တတ္ရပ္ လုိက္ကာ ေသနတ္ပစ္သူတို႔ဘက္သို႔ လက္ကာျပၿပီးလွ်င္ တစံုတခုကို ေျပာလုိက္၏။ ဘာေျပာသည္ ဟူ၍ကား ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္လုိက္ေပ။
ထိုသို႔ ပစ္လုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေပ်ာ္ဘြယ္ ဦးျမႏွင့္ ဦးေရႊေဘာ္တုိ႔သည္ ေက်ာဘက္ရွိ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္ထြက္ၿပီးလွ်င္ ျပတင္းေပါက္ေအာက္ရွိ ႏွစ္ေပခန္႔ က်ယ္ေသာ ၾကမ္းျပင္စြန္းကို ကြယ္၍ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းသို႔ ကူးေျပးၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိပ္စားပြဲႏွင့္ အလ်ားလုိက္ ယွဥ္ကာ ၾကမ္းေပၚတြင္ေမွာက္၍ အိပ္လိုက္၏။ ထိုသို႔ အိပ္လိုက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ဝဲဘက္တြင္ရွိေသာ ဦးေအာင္ဇံေဝ၏ လက္ကိုလည္း ဆဲြ၍ ခ်လုိက္သျဖင့္ ဦးေအာင္ဇံေဝသည္လည္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အိပ္လုိက္၏။
ထိုသို႔ ရန္သူ႔လက္နက္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေသာအခါ လွဲ၍ အိပ္လိုက္ျခင္းသည္ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္အတြင္းက ရရွိခဲ့ေသာ အေလ့အက်င့္အေမြ ျဖစ္၏။ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ား လာသျဖင့္ အာရွလူငယ္သူနာျပဳအဖြဲ႕မ်ားကုိ ဗံုးက် ရာသို႔ ေစလႊတ္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲ မွာေလ့ရွိေသာ ေနာက္ဆံုး စကားမ်ားမွာ (ဗံုးႀကဲလွ်င္၊ စက္ေသနတ္ပစ္ လွ်င္ အျမန္ဆံုး လွဲ၍ အိပ္လိုက္)ဟု ျဖစ္ေလရာ ကုိယ္ေရး ႀကံဳေသာအခါ လွဲ၍ အိပ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိ၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ သိရသၼႎဂါထာႏွင့္ စမၼကၡန္ ဂါထာမ်ားကို စစ္အတြင္းက အၿမဲရြတ္ေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ထိုသို႔ ၾကမ္းေပၚတြင္ေမွာက္၍ ေနစဥ္အခ်ိန္တြင္လည္း ရြတ္လ်က္ ရွိသည္ကို သတိျပဳမိ၏။
ဦးေအာင္ဇံေဝသည္ ပစၥည္း ေခၚ ပ႒ာန္းက်မ္း၏ အက်ယ္ျဖစ္ေသာ ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသ ပါဠိေတာ္ကို အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ် တေန႔မျပတ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ၾကမ္းေပၚသုိ႔ လွဲလုိက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ရန္သူမ်ား ထြက္သြားသည့္ အခ်ိန္အထိ စိတ္တြင္ အာ႐ံုျပဳ၍ ရြတ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ စံုစမ္းသိရွိရေလသည္။
ထိုသို႔ ေမွာက္လ်က္ရွိစဥ္ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ဝဲဘက္ နံေဘးသည္ ပူခနဲ ျဖစ္သြား၏။ က်ည္ဆန္တခု ေဘးသို႔ ရွပ္၍ ေဖာက္ဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ေသႏုိင္ေသာ ေနရာမဟုတ္ ဟူ၍လည္း ေတြးလုိက္ေသး၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ၾကည့္ေသာအခါ ထုိသို႔ ပူခနဲျဖစ္ သည့္ေနရာ (နံ႐ိုးစြန္းႏွင့္ တင္ပါး႐ိုးၾကား အသား) တြင္ လက္သန္းဖ်ားခန္႔ မည္း၍ေနေသာ အဝိုင္းငယ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ထိုေနရာႏွင့္ တည့္တည့္ သကၠလတ္အေပၚ အက်ႌတြင္ လက္မဝက္ခန္႔ရွည္၍ မန္က်ည္းေစ့ခန္႔ က်ယ္ေသာ အေပါက္ငယ္တခုကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ ထုိသို႔ က်ည္ဆန္မွန္ေသာ ေနရာတြင္ လံုခ်ည္၊ ေဘာင္းဘီ၊ ရွပ္ အက်ႌ၊ ဆြယ္တာလက္ျပတ္ႏွစ္ခု စြပ္က်ယ္ႏွင့္ အေပၚ အက်ႌပါ အားလံုး ခုနစ္ထပ္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ယာဘက္ လက္သူၾကြယ္အဖ်ားတြင္ တခ်က္ ထိမွန္၏။ က်ည္ဆန္သည္ လက္ဖ်ားမွ ဝင္ၿပီးလွ်င္ အလယ္ဆစ္၏ေဘးမွ ထြက္၏။ လက္ဖ်ား ဆစ္၏ အတြင္းသားႏွင့္ အ႐ုိးတစ္ပိုင္း ပဲ့၍ ပါသြားသျဖင့္ လက္ဖ်ားဆစ္တြင္ စပါးေစ့တျခမ္းေလာက္မွ်ေသာ အ႐ိုးတပိုင္းႏွင့္ အေပၚေရသာ က်န္ရစ္သည္ျဖစ္ရာ အဖူးကို ႏုတ္ယူထားသည့္ ေျပာင္းဖူးႏွင့္ တူ၏။
သူသတ္ေယာက်္ားတို႔ကား သံုးေယာက္ ၿပိဳင္တူ ပစ္ၾက၏။ ပထမ ရပ္၍ပစ္ၾက၏။ ေနာက္ ဒူးေထာက္၍ ပစ္ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ဇံေဝတို႔ကိုမူကား ၾကမ္းေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္ရွိသျဖင့္ ေသၿပီ ထင္ၿပီး မပစ္ဟန္လကၡဏာ ရွိ၏။
အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီး သူသတ္မ်ား ျပန္ထြက္ေနစဥ္ တံခါးဝေလာက္ အေရာက္မွာ ဦးေအာင္ဇံေဝသည္ ေမွာက္ေနရာမွ ထထုိင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လဲေနသည့္ဘက္ကို လက္ညိႇဳးထိုး၍ ျပၿပီးလွ်င္ 'ေသကုန္ၾကၿပီ' 'ေသကုန္ၾကၿပီ' ဟု ညည္းတြားလိုက္၏။
ကြၽန္ေတာ္က ဦးေအာင္ဇံေဝအား ဆြဲ၍ လွဲလိုက္ ၿပီးလွ်င္ 'မထနဲ႔ဦး ျပန္ဝင္လာရင္ ခင္ဗ်ားကို ပစ္လိမ့္မယ္' ဟုေျပာ၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိနစ္ဝက္ခန္႔ ဆက္၍ေမွာက္ ေနၾကၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထၾက၏။ တခန္းလံုး မီးခိုးျဖင့္ ေမွာင္လ်က္ ယမ္းေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထလ်က္ ရွိ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ပက္လက္လဲလ်က္ ရွိ၏။
ဦးေအာင္ဇံေဝႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းဘက္သို႔ ကူးသြားၿပီးလွ်င္ တယ္လီဖုန္းဆက္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ တယ္လီဖုန္း ဆက္၍မရ၊ ပ်က္ေနဟန္ ရွိ၏။ ကြၽန္ေတာ္၏ အခန္းသို႔သြားရန္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္း ျပင္သို႔ ထြက္လုိက္ရာ ထုိအခ်ိန္က ရန္ကုန္ ပုလိပ္မင္းႀကီး ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ခ်ိန္အား အခန္းဝတြင္ ေတြ႕၏။
'ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ' ဟု ဦးေအာင္ခ်ိန္က ေမးေသာအခါ 'လာလာ လုိက္သာ ၾကည့္ေတာ့' ဟုေျပာကာ ဦးေအာင္ခ်ိန္အား ဦးေရႊေဘာ္၏အခန္းကို ျဖတ္၍ အစည္းအေဝးခန္းသို႔ ဦးေအာင္ဇံေဝႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ေခၚသြား၏။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ဝင္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးသည္ ေသြးေပလ်က္ရွိေသာ ေမးေစ့ႏွင့္ ပါးစပ္တျခမ္းကို လက္ယာလက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကာ ဗိုလ္ထြန္းလွ၏ အခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ထြန္းလွ ထြက္လာသျဖင့္ လမ္းတြင္ ဆံုမိၾက၏။ ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ အစည္းအေဝးခန္းသို႔ ဝင္လာ ၿပီးလွ်င္ သူသတ္တို႔ ထြက္သြားေသာ တံခါးကို ပိတ္၍ ခ်က္ထိုးလိုက္၏။
ဦးေအာင္ခ်ိန္အား အစည္းအေဝးခန္းတြင္ ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ ဦးေအာင္ဇံေဝႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အခန္းသို႔သြားၾက၏။ အခန္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ဦးေအာင္ဇံေဝ သည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္တြင္ ရရွိေသာဒဏ္ရာကို ၾကည့္၍ က်ည္ဆန္မွာ အဆိပ္ပါမွာ စိုးရသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေဆးထည့္ပါဟု သတိေပး၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ အတြင္းေရး အတြင္းဝန္ ေမာင္သန္းျမင့္အား ဆရာဝန္ ေခၚခဲ့ရန္ မွာထားၿပီးလွ်င္ အိမ္သို႔ ျပန္၏။
ကုလား ဆရာဝန္တေယာက္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်္ာ၏ညီ ေဒါက္တာလွေရႊတုိ႔ မၾကာမီ ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ လက္ဖ်ားကို ေဆးထည့္ ဂြမ္းတုိ႔ျဖင့္ ခ်ဳပ္ၾက၏။ ေဒါက္တာလွေရႊက လက္ျပာေနတာကို သေဘာမက်။
အဆိပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္လွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟုေျပာကာ အဆိပ္ေျဖသည့္ ထိုးေဆးကို အရွာခိုင္းသျဖင့္ ေမာင္သန္းျမင့္ကို လႊတ္၍ စစ္တပ္ တြင္ ရွာ၏။ ထိုးေဆးရွာေနစဥ္အတြင္း ေဆး႐ံုႀကီးကို လုိက္ခဲ့ပါ။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ကိရိယာစံုသည္ဟု ေဒါက္တာ လွေရႊက အႀကံေပးသျဖင့္ လုိက္သြား၏။
ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဒါက္တာဘသန္း ႏွင့္ ေဒါက္တာလွေရႊတုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီးလွ်င္ ကုသ၍ ျဖစ္ႏုိင္ ေသာ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လုိေလေသး မရွိေအာင္ ကုသၾက၏။ စစ္တပ္တြင္ ရွာေသာ အဆိပ္ေျဖထိုးေဆးလည္း အလြယ္ တကူပင္ ရရွိလာသျဖင့္ ထိုးရ၏။ ဦးဘခ်ဳိႏွင့္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးတို႔အား ခြဲစိတ္ကုသရန္ ျပင္ဆင္လ်က္ ရွိေၾကာင္း၊ ဒဏ္ရာရသူ က်န္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အားလံုး ေသဆံုးၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ံုမွ မျပန္မီ ၾကားသိခဲ့ရ၏။
ည ၈ နာရီခန္႔တြင္ ေဒါက္တာလွေရႊထံမွ စကားေျပာေၾကးနန္းႏွင့္ ဝန္ႀကီးမ်ား၏ အေလာင္းကို ၫႊန္ၾကားခ်က္ တစံုတရာ မရရွိသျဖင့္ ေရခဲတိုက္သို႔ မပို႔ရေသးဘဲ ေဆး႐ံုမွာပင္ ရွိေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။ ေရခဲတိုက္သို႔ ပို႔သာပို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ လံုးဝ တာဝန္ယူပါမည္ဟု အေၾကာင္း ျပန္ၾကားလုိက္၏။
ယခုကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ႏုိင္ငံ့မ်က္ႏွာဖံုး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား က်ဆံုးရျခင္းမွာ မိမိ၏ ေစတနာကို မိမိ ယံုၾကည္လြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔မျဖစ္မီ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ဝန္ႀကီးမ်ားအား သတ္ျဖတ္ရန္ ႀကံစည္စိုင္းျပင္းလ်က္ ရွိၾကေၾကာင္း အစီရင္ခံစာအမ်ဳိးမ်ဳိး အႀကိမ္ႀကိမ္ရရွိခဲ့၏။
ထိုသို႔ အစီရင္ခံစာမ်ားရရွိ၍ ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က 'ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ေစတနာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အဘက္ဘက္က စင္ၾကယ္တဲ့ သူေတြကို သတ္မယ္ဆုိတာ မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သတ္ရင္ တႏုိင္ငံလံုး က အံုၾကြၿပီး သူတို႔ကုိေကာ မသတ္ဘဲ ေနပါ့မလား' ဟု ေျပာဖူး၏။
ဝန္ႀကီးအစည္းအေဝး အခမ္းအနား စသည္တုိ႔တြင္ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ အေစာင့္အေရွာက္၊ စစ္တပ္ အေစာင့္အေရွာက္ တို႔ကို ဗိုလ္ထြန္းလွက စီမံလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သေဘာမက်။ 'တို႔က လူထုရဲ႕ အစိုးရပါ။ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္ အေရွာက္ မလိုပါဘူး' ဟု ေျပာေလ့ရွိ၏။
ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ ေဒဝဒတ္၊ စိၪၥမာန စေသာ ရန္သူမ်ား ရွိေနေသးေၾကာင္းကို ပညာရွိေသာ္လည္း သတိျဖစ္ခဲ ဆိုေသာစကားအတုိင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဆင္ျခင္မိဘဲ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနလြန္းလွသျဖင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေရတိမ္မွာ နစ္ၾကရရွာေပသည္။
ဦးေစာ၏ အႀကံသည္ တရက္တည္း ေစာသြားသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ စစ္တပ္မွ ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂ဝဝ ဦးေစာ လိမ္၍ ထုတ္ေၾကာင္း သတင္းကို သခင္ျမ တြင္လည္းေကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ လည္းေကာင္း အခုိင္ အလံု ရရွိထားၾကၿပီးျဖစ္၍ ထိုေန႔ ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးေနာက္ပုိင္း အေထြေထြခန္းတြင္ ဦးေစာအား ဖမ္းရန္ ၫႊန္ၾကားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ဖြယ္ရွိ၏။
ဦးေစာႏွင့္ အေပါင္းပါတုိ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ႏုိင္ငံ့မ်က္ႏွာဖံုး အျခားေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား သတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား အားသာ ေသေစသည္ မဟုတ္၊ ႏုိင္ငံတခုလံုးကိုပင္ ေသေစသည္ မည္၏။
ကံေကာင္းသူ ဝန္ႀကီးမ်ား
ထိုေန႔ အစည္းအေဝးတြင္ မတက္ေရာက္သျဖင့္ ကံေကာင္းေသာ ဝန္ႀကီးမ်ားမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဆမား ဒူးဝါး၊ ေစာစံဘိုးသင္ႏွင့္ ဦးဝမ္ကိုေဟာ တုိ႔ ျဖစ္ၾက၏။ ထုိအခါက ျပည္ထဲေရးဌာန ဝန္ႀကီး ျဖစ္ေသာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း မွာ အဂၤလန္သို႔ သြားေနခိုက္ျဖစ္၍ ျပည္ထဲေရးဌာနကို ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိ၏။ က်န္ဝန္ႀကီး သံုးဦးမွာ နယ္သို႔ ေရာက္ရွိ ခရီးလြန္ေန၍ အစည္းအေဝး မတက္ျဖစ္ဟု သိရ၏။
ဦးဗဂ်မ္း(သတိုးမဟာသေရစည္)
ဗ-လ-စ-ဌာနခ်ဳပ္-ဥကၠ႒
Credit
No comments:
Post a Comment